مدیریت درمان زخم

یکی از مواردی که ممکن است بسیاری از ما در زندگی آن را تجربه کرده باشیم، زخم شدن قسمتی از بدن می‌باشد. زخم درواقع نوعی جراحت یا آسیب به پوست به بدن استو در اثر این آسیب پوست دچار سوراخ شدگی، پارگی، خراشیدگی (ساییدگی) و بریدگی می‌شود. در صورتی که از زخم مراقبت نشود و در بهبود آن سهل انگاری صورت گیرد، نه تنها منجر به بدتر شدن وضعیت زخم می‌گردد، بلکه سلامتی فرد را نیز به خطر می‌اندازد.

زخم‌ها براساس عوامل مختلفی طبقه‌بندی می‌شوند. یکی از نمونه‌های آن تقسیم‌بندی زخم به دو نوع باز و بسته است. زخم‌های باز، زخم‌هایی هستند که در آن‌ها آسیب‌دیدگی پوست به گونه‌ای است که عوامل خارجی به راحتی از لایه‌های بیرونی آن عبور کرده و به لایه‌های زیرین نفوذ می‌کنند. در زخم‌های بسته برخلاف زخم‌های باز لایه‌های بیرونی پوست دچار آسیب نشده و امکان نفوذ میکروارگانیسم‌ها و سایر عوامل خارجی به بافته‌های آسیب دیده وجود ندارد.

عوامل مختلفی در پدید آمدن زخم‌ها دخیل هستند، که از آن‌ها می‌توان سایش، سوراخ شدن، بریدگی و پارگی نام برد. زخم‌هایی که براثر بریدگی ایجاد می‌شوند معمولاً با خونریزی همراه می‌باشند. این زخم‌ها ممکن است به صورت سطحی بوده و لایه‌های فوقانی پوست را درگیر کند. درمواردی زخم‌های بریدگی عمیق بوده و علاوه بر لایه‌های فوقانی، به بافت‌های زیرین پوست نیز آسیب می‌رساند. پارگی نوعی بریدگی عمیق است که زخم ایجاد شده دارای لبه‌های نامنظم است.

گاهی اوقات، زخم در اثر سایش یا خراشیدگی پوست دست با یک سطح زبر ایجاد می‌شود. در این نوع زخم تنها لایه‌های سطحی پوست آسیب می‌بینند و به طور معمول خونریزی در این نوع زخم دیده نمی‌شود. یکی دیگر از عوامل ایجاد کننده زخم، فرو رفتن یک شی نوک تیز به داخل بدن است. زخم‌هایی که دراثر سوراخ شدگی پوست بدن ایجاد می‌شوند به طور معمول عمیق بوده و احتمال ایجاد عفونت در این نوع زخم بسیار زیاد است.

یکی از مواردی که در رابطه با زخم‌ها باید به آن توجه داشت، مدیریت آن‌ها تا بهبودی کامل است. در صورتی که به زخم توجه جدی نشود، باعث بدتر شدن آن و حتی به خطر افتادن سلامتی فرد می‌شود. بسته به نوع و شدت زخم، دو روش برای بهبود آن استفاده می‌شود، که شامل بازسازی و ایجاد اسکار (Scar) یا جای زخم می‌باشند. تفاوت این دو شیوه در این است که در بازسازی، بافت صدمه دیده به طور کامل ترمیم و بازسازی می‌شود و هیچ گونه اثری از جای زخم برجای نمی‌ماند. در حالت دوم، بافت آسیب دیده به طور کامل بازسازی نمی‌شود و بافتی که در محل زخم تشکیل می‌گردد با بافت اصلی متفاوت بوده که خود را به صورت اسکار نشان می‌دهد.