استپلر حلقوی جراحی لاپاراسکوپی

جراحی لاپاراسکوپی یکی از شیوه‌های مدرن جراحی است که جایگزین بسیاری از روش‌های سنتی جراحی شده است. از این روش برای انجام عمل‌های ناحیه شکمی و لگن استفاده می‌شود. طریقه انجام آن به گونه‌ای است که جراح به‌واسطه برش‌های بسیار کوچک، ابزارهای باریک و ظریفی نظیر لاپاراسکوپ یا دوربین لاپاراسکوپی را وارد شکم می‌کند. نقش این دوربین این است که از لحظه به لحظه عمل جراحی تصویربرداری می‌کند و جراح می‌تواند به‌واسطه آن‌ها بر روند جراحی کنترل داشته باشد. یکی از ابزاری که برای جراحی لاپاراسکوپی نیاز است، استپلر می باشد. از این وسیله جهت ایجاد چند برش کوچک بر روی شکم و قرار دادن لاپاراسکوپ و دیگر ابزار درون شکم استفاده می‌شود. استاپلرها در ابعاد و ارتفاع‌های مختلفی در بازار یافت می‌شود که این امکان را به جراحان می‌دهد تا سایزی را انتخاب کنند که هموستاز یا تقریبی بافت را بدون ایسکمی یا تخریب بافت فراهم ‌کند.

یکی از ابزارهای مورد نیاز برای جراحی لاپاراسکوپی، استپلر است. استپلرهای جراحی درواقع منگنه‌های خاصی هستند که برای بستن یا اصطلاحاً برای منگنه کردن زخم‌های جراحی کاربرد دارند. از این وسیله هم‌چنین برای بستن یا برداشتن بخش‌هایی از اندام‌ها یا بافت‌ها درون بدن نظیر روده‌ها یا ریه‌ها نیز استفاده می‌شود. یکی از تفاوت‌های مهم میان بخیه‌ها و استپلر این است که بخیه‌ها اغلب پس از بهبودی کامل زخم در پوست بیمار حل می‌شوند، درحالی که استپلرهای جراحی را باید پس از بهبودی کامل بیمار توسط پزشک برداشته شوند.

استپلرهای جراحی عمدتاً از فلز تیتانیوم یا فولاد ضدزنگ ساخته می‌شوند. از فلزات دیگری نظیر کروم، نیکل و آهن نیز برای ساخت این وسیله پزشکی استفاده می‌شود. نوع پلاستیکی آن نیز وجود دارد که بیشتر برای بیماران حساس به استپلرهای فلزی کاربرد دارد. استپلرهای جراحی پلاستیکی عمدتاً یک بار مصرف هستند.

منگنه‌های استپلر به طور عمده به سه صورت حلقوی، لاپاراسکوپی و تیتانیومی موجود می‌باشند، که توضیح هریک از آن‌ها در ادامه آورده شده است:

منگنه‌های حلقوی

از این نوع منگنه برای آناستوموز انتها به انتها (end-to-end) پس از برداشتن روده استفاده می‌شود.

منگنه‌های لاپاراسکوپی

منگنه‌های لاپاراسکوپی نسبت به نوع حلقوی درازتر و نازک تر هستند و بیشتر برای روش‌های جراحی کم تهاجمی استفاده می‌شوند.

منگنه‌های تیتانیومی

تیتانیوم فلزی قوی و در عین حال انعطاف‌پذیر است. از منگنه‌های تیتانیومی اغلب برای جراحی‌های داخلی کاربرد دارند. منگنه‌های تیتانیوم اغلب دارای نیکل هستند، بنابراین تیتانیوم خالص نیستند.

استپلرهای جراحی به دو دسته حلقوی و خطی طبقه‌بندی می‌شوند. در استپلرهای خطی برشی یک دستگیره تعبیه شده است که جراحان با استفاده از آن می‌توانند یک ردیف منگنه بر روی زخم قرار دهند تا بافت را به هم بچسباند. هم‌چنین، بافت اضافی را پس از اتصال زخم جدا کرده تا با انجام این کار به اتصال زخم کمک کند. استپلرهای حلقوی، ردیف‌هایی از منگنه را به صورت پلکانی بر روی زخم ایجاد می‌کنند. به لطف ساختار دایره‌ای شکل آن، از این نوع استپلر می‌توان برای بستن بخش‌هایی از اندام‌های لوله‌مانند یا سایر ساختارهای داخل بدن استفاده کرد. در ادامه به توضیح جامع‌تری در رابطه با استپلرهای حلقوی پرداخته می‌شود.

استپلرهای حلقوی به عنوان یکی از انواع استپلرها شناخته می‌شوند که به طور معمول یک بار مصرف هستند. اساس کار آن‌ها به گونه‌ای است که یک ردیف دوتایی و دایره‌ای شکل از منگنه‌های تیتانیومی بر روی نقطه مورد نظر ایجاد می‌کنند. پس از آن‌که منگنه تشکیل شد، بافت اضافی جدا شده و یک آناستوموز (دوخت) دایره‌ای تشکیل می‌شود.

از این ابزار می‌توان در دستگاه گوارش جهت ایجاد انواع مختلف آناستوموزها در هر دو جراحی باز و لاپاراسکوپی استفاده کرد. از مزایای آن می‌توان به صرفه‌جویی در زمان عمل و هم‌چنین کاهش خون‌ریزی اشاره کرد. هم‌چنین، برای جراحی بخیه نیز راحت و مناسب هستند.

از استپلرهای حلقوی لاپاراسکوپی برای کاربردهای مختلفی نظیر ایجاد آناستوموز در ناحیه شکم استفاده می‌شود. از دیگر موارد مصرف آن‌ها، مسدود کردن رگ‌های خونی است. از ویژگی‌های آن‌ها می‌توان به انعطاف‌پذیر و یک بار مصرف بودن آن‌ها اشاره کرد. همان طور که پیشتر بیان شد، این نوع استپلر دو ردیف از منگنه‌های تیتانیومی را در کنار هم قرار داده و هم‌زمان با آن و با استفاده از تیغه برش، بافت مورد نظر را به دو بخش تقسیم می‌کند.

استپلر حلقوی لاپاراسکوپی می‌تواند عوارضی برای فرد بیمار داشته باشد. از مهم‌ترین خطرات احتمالی این ابزار می‌توان به خون‌ریزی، عفونت و هم‌چنین نشت یا خارج شدن مواد موجود در داخل اعضا به دلیل عدم آناستوموز اشاره کرد.

پس از آن‌که بافت به طور کامل در بین انویل و کارتریج استپلر قرار گرفت، دستگیره قفل را فشار داده تا بافت موجود در بین استپلر تثبیت شود. پس از آن، دستگاه را روشن کرده و با فشردن دستگیره، شلیک انجام می‌شود و عمل دوخت و برش به طور همزمان اتفاق می‌افتد.

 استپلرهای حلقوی یک بار مصرف به طور معمول در دستگاه گوارش برای برش و هم‌چنین انواع مختلف پیوندها نظیر پیوندهای انتها به انتها (end-to-end)، انتها به جانب (end-to-side) و جانب به جانب (side-to-side) کاربرد زیادی دارند. برش بافت‌های اضافی با استفاده از ایجاد یک پیوند حلقوی صورت می‌گیرد. از دیگر موارد استفاده از استپلرهای حلقوی جهت حذف یا برداشتن قسمتی از روده، معده و مری می‌باشد. هم‌چنین، برای جراحی انواع مختلف سرطان‌ها نظیر سرطان مری، معده، روده باریک و غیره مورد استفاده واقع می‌شوند.

در جراحی لاپاراسکوپی هموروئیدوپکسی یا هموروئیدوکتومی از استپلر برای درمان بواسیر استفاده می‌شود. بیماری بواسیر یا همان هموروئید در اثر گشادی عروق در ناحیه مقعد رخ می‌دهد. در جراحی لاپاراسکوپی، برای قطع خون‌رسانی به عروق و خشک کردن آن‌ها، بافت هموروئیدی را می‌بندند. این عمل معمولاً روی عروق هموروئیدی که عصب کمتری دارند صورت می‌گیرد.

این روش از مزایایی برخوردار است. یکی از آن‌ها، عدم استفاده از تیغ جراحی برای برش است که باعث درد بسیار کمی برای فرد بیمار می‌گردد. عدم نیاز به بیهوشی از دیگر مزیت‌های استفاده از این روش است که بدون بی حسی موضعی می‌توان آن را انجام داد. هم‌چنین، احتمال عفونت در عملی که با استفاده از این روش صورت می‌گیرد بسیار پایین است. در مقابل، عوارضی نیز دارد که مهم‌ترین آن‌ها خون‌ریزی، تنگ شدن مقعد ناشی از ایجاد زخم، آسیب‌دیدگی دیواره مقعد، واکنش به داروهای بی حسی و مشکل در اجابت مزاج در اثر تورم و اسپاسم عضلات اشاره کرد.